De Sluis

11 okt, Zachtaan Vooruit.

Benjamin is hier op het schip.
Ik loop de trap op naar de roef. Enthousiast staat BJ tegenover me in de roef, en zegt "stop".
Ik zie waar hij naar wijst: 2 paar schoenen van mij staan in het paadje, als de deuren van een sluis. Ik ben verbaasd en verrast! Hij voert een heel spel op waarbij ik de boot ben en hij de deuren open en dicht doet! Fantastisch gewoon. Zo zijn we wel 10 minuten bezig.
Ik moest denken aan Joeri, die, ook op deze leeftijd toen, van houtblokken zoiets maakte, zelf spelend, met een echt speelbootje. Daar heb ik nog een foto van. Nu een blog van Benjamin!
Vandaag, 22 oktober is hij 3 jaar geworden.
Ik hoop zo dat G'd hem zegent op zijn weg, goed geschut wordt, niet in de vele valkuilen trapt die op zijn weg kunnen komen. Dat de liefde van zijn moeder en mij voor elkaar blijft, zodat hij zijn innerlijke rust kan bewaren. Is er iets moeilijkers denkbaar voor een kind, dan dat ouders opeens niet meer bij elkaar willen zijn, het spoor naar eensgezindheid niet weten vast te houden?
Bij elkaar zijn als bevrijding voor elkaar is alleen mogelijk als mensen graag elkaar toegewend zijn. Dan laten ze elkaar ook eerder vrij. Dan treedt de bemoediging op waar ieder z'n behoefte aan heeft. Het is het soort bemoediging waar ik mijn kwinkslagen vandaan haalde.
Waarom is de toegewendheid van een kind zo enorm groot? Misschien omdat het kind zo onbevangen helemaal zijn omgeving omhelst, zonder vrees. That's it!