Vrijdag, 14 mei,
Benjamin (anderhalf jaar) en ik in de bus op terugreis van mijn hoorapparatenboer.
Een aardig lachende, wat Koreaans uitziende man, 5 bankjes verderop, hij lacht heel wat uitbundiger dan volwassenen doorgaans onderling doen. Hij zit duidelijk dubbel te genieten van Benjamins ontwapenende smile.
Andere kant van gangpad, 1 bankje verder, een mooie zwarte 'Rubense' ziet er dubbel zo mooi uit met een lach, die helemaal wakker schijnt geworden van Benjamins onbevangen diep- en recht aankijkende ogen en lach. Een onvriendelijk lijkende mafiose-achtige figuur 4 banken verder, ziet er opeens uit als een ondeugend jongetje van 10, 12, nu voor mij weer ontwapenend.
In ieder mens zit iets goed en ik merk dat ik mee begin te lachen. Mijn vertrouwen in mensen neemt toe. De mensen zijn niet zo slecht als ze er soms uit zien!
Maar waarom blijft dat goede dan niet zichtbaar? Moeten we misschien meer kinderen loslaten op volwassenen? Ik blijf op mijn hoede. Het is niet gauw te zien maar het is te wensen dat in iedereen het goede overwint dat er toch echt wel is.
