[Benjamin in de draaimolen op een kermis, 11 jun 04]
Toon Hermans zei eens: "Wie niet in 't kind het wonder ziet. die snapt het hele liedje niet".
Ja waar ergens is de hemel? Het staat toch echt hartstikke duidelijk aangegeven: in je hart. Hoe volwas je ook bent: ergens in je hart woont dat kind van verwondering, dat er IS. Ondanks alle ellende die soms op je afkomt.
Waar zou de hemel anders moeten zijn?
Ergens in de kant hier staat een 'archief' en 1 foto gaat over een fractal: een figuur die zuiver uit een rekensom wordt gemaakt.
Sinds ik fractals begrijp, begrijp ik meer van onbevattelijkheid van wat groter is: mensen kunnen inderdaad G'd niet begrijpen omdat je niet kunt omvatten wat groter is dan jezelf. Het grotere zit 'm in het zowel groter als kleiner zijn (1 aspect) en een fractal strekt zich ook uit tot buiten de waarneming door de mens. G'd zegt zelf van ZichZelf trouwens 'Wie Mij ziet kan niet bestaan.'
Het is adembenemend om een fractal te zien die precies lijkt op een boom, of een schelp, of een bloedvatstelsel met een bepaalde tekening of vorm. Het idee dat G'd zelf een 'superfractal' is, geeft me een gevaarlijk gevoel: klopt dat wel. Wel het besef maar het hele beleven, dat gaat gewoon niet, het is te groot. Maar adembenemend is het nog immenser. De opperste verwondering. Als je snapt wat ik bedoel. En je bent ook nog even kostbaar en bijzonder als je het niet snapt :-)
Het beleven dat je helemaal in je hart woont, misschien word je daar het meest gelukkig van: zodra je ergens anders mee bezig bent, buiten jezelf, ben je immers niet meer helemaal in je eigen hart?
[Benjamin met Mama op de pont. 11 jun 04]
