Laten we wel wezen:

Ik leef nu, niet in het verleden.
Belofte maakt schuld totdat er gevraagd en gegeven wordt om van een belofte te ontslaan.
Deze belofte is nog nooit veranderd, toch wordt deze nog steeds gebroken:

"Ik zal je altijd het beste van mezelf geven…
en nooit méér van jou vragen dan jij mij kunt geven.

Ik zal je altijd accepteren zoals je bent.
Ik ben van je gaan houden om je eigenschappen
En de manier waarop je met het leven omgaat.

Ik zal altijd alles met je delen, m'n vreugde en verdriet en ik zal proberen zoveel mogelijk energie
in onze relatie te steken.

Ik zal er alles aan doen om onze relatie iets heel bijzonders te maken, waarin we elkaar kunnen steunen en troosten, genieten en plezier hebben.

Ik zal altijd van je houden in goede en slechte tijden en op de enige manier die ik ken…

…helemaal en voor altijd!

(Van ...., 2003)
En ook

Mijn Lief
Iedere roos voor duizend kussen, die ik jou wil geven…

Iedere roos een eeuwigheid, die ik met jou wil leven…
....."


Bevlieging? Serieus?
Ik heb maar 1 verklaring en dat is, dat ik niet met 1 en dezelfde persoon te maken heb. (*)
Dat is een harde realiteit, die zeer veel verklaart van wat er fout ging (apart van mijn eigen tekorten).
Ik wou dat het anders was.

Ik kijk hier nuchter tegenaan, zeker niet gevoelloos.

*)
Onbetrouwbaar dus (voor het ene deel). Ik ben ontelbare malen aangesproken op mijn houden aan afspraken. Dat zegt iets. Over mij? Over haar? Zeg maar eens of mensen gestimuleerd worden ik het houden aan afspraken als er goed contact is, of niet als het contact hapert of plotseling weg is. Als je eenmaal weet waarom het plotseling weg is en je respect en liefde voeltvoor de ander, blijf je moeite doen om afspraken te doen. Ja toch?
Wat doe je dan als je wanneer het eens goed gaat, onverwachts weer met de bijl krijgt? Word je dan gestimuleerd of ontmoedigd?
U mag het zeggen.


>>> end msg <<<