Opvallend wat een grote rol het woordje "nee" vaak krijgt. Toch is dat echt een keuze, al dan niet van de ouders geleerd.
Nee kan positief of negatief gebruikt worden. Als je goed nadenkt voor je "nee" zegt, kom je er meestal wel achter, of je motief opbouwend of afbrekend is.
En DAAR ligt de verantwoordelijkheid.
De mens breekt , voor xij het weet, de eigen toekomst aan stukken met die ondoordachte "nee" 's waar een negatieve richting aan zit.
Van kinderen zegt men wel dat ze een "nee"-fase hebben, waarin ze ongeveer tegen alles 'nee' zeggen, in het kader van hun identiteits-groei. Maar weet je zelf dan wel hoe vaak ondertussen het kind dat "nee" al GEHOORD en GEZIEN heeft in de omgeving? Waarom heeft het kind geen "ja"-fase dan? Is dat gevaarlijk of zo?
'Het is de leeftijd' hoor je dan mensen zeggen. Van het kind of wie het zegt?
