Wat ik regelmatig aan verdrietigs tegenkom in de vader-sferen, waar contact kind-vader was gebroken, nog steeds wordt gebroken, blijkt toch steeds weer opnieuw het argeloos vermalende kielzog van een gezagsschip te zijn dat onder vrouwelijke vlag vaart: rechterlijke macht en handhavers (politie, regelmakers) liggen vanouds dicht bij het staatshoofd. Of dat gezag (apart van het respect voor gezag in dit kader) nu persoonlijk wordt gevoerd of gedelegeerd is naar ministers, maakt niet echt uit, wel of dat gezag door een man of een vrouw gevoerd wordt. Dan blijkt heel eigenaardig nog iets anders dicht bij elkaar te liggen van hoog tot laag, vrouw tot man: het verlies van een kind.
Het duurde even maar ging volkomen natuurlijk: de uitdrukking op de gezichten van Beatrix en Mabel bij het verlies van (het contact met) hun dierbare Friso. Die gaf precies aan wat ik (vader) voelde bij het verlies van het contact met mijn dochter, door de lawine die het rechterlijk gezag toen leek. In leven of 'leven' maar geen contact meer....
Het besef dat contact of het ontbreken ervan allesbepalend is.
Ik kreeg medelijden, kon hen zo goed begrijpen... en vraag me nu af of ze op de hoogte zijn dat dit soort verlies door rechters dagelijks gegenereerd wordt, en waardoor, waarvoor.
---
Foto: de vrucht van contact.
