Dan moet men dat respecteren lijkt me.
Met name als het zuiver een wens, noodzaak is, zich af te zonderen.
Maar als het 'niet' als wapen dient?
Zelfs als 'afscherming' tegen dingen die het daglicht niet verdragen?
Is het dan niet meer dan logisch dat er reacties optreden van verlies, pijn, ongeloof, verweer, agressie en zelfs, ja want dat wapen is het meest effectief, de liefde?
Hoe weet je dat zwijgen als wapen in gebruik is? Want het onderscheid moet wel kenbaar zijn met de empathisch gevoelde goede bedoeling van het eerste.
Is het niet zo dat het zwijgen dat ik geef, ook terugkrijg? Zowel plus als min?
Ik voel me alsof mijn communicatie ten goede verkracht is door het brute doodzwijgen van de onverschillige on-G'd
Ik bedoel niet mijn doofheid, nee. Het misbruik van contact door er negatief mee om te gaan.
Het is heel wat als een dove in deze kakafonie zich kan verstaan met anderen, zowel horenden als doven. Als horende moet je weten dat contact dan gevoeliger ligt. Ik zag een keer een dove geagiteerd verwijtende opmerking maken naar mij. Ik wilde antwoorden maar hij keek gewoon een andere kant uit. Gebaren hadden geen zin meer. Het zwijgen als zwaard is niet voorbehouden aan horenden.
---
Alle ware leven is ontmoeten (Martin Buber)
