Relatie is altijd goed als je je beter of telkens beter voelt met die ander. Zo lijkt me dat tenminste. Hoe is dat dan als de een het wel voelt en de ander niet? Of als je geleerd hebt om relaties hoofdzakelijk als veroveringen, uitingen van macht te zien?
Wat is de kop, wat is de staart? Ik geloof dat van ieder wiens relatie stukgaat het volgende geloof mankeert: liefde overwint alles. Van mijn kant was met horten en stoten de relatie op liefde gebaseerd. En vreemd genoeg nog steeds.
Ik kan er echter niets mee wanneer de ander zich wisselend gedraagt als een vreemde, of als een hartsvriendin.
Dan heb ik te maken met 2 figuren. En daar wordt geen mens vrolijk van, behalve een ander onmens. Wat kan ik meer doen dan bidden, hopen, dat een geliefde ipv steeds twe vluchten in dwaze dingen, uit wanhoop, de moed vat om te zeggen: "ik ben veel zieker dan ik wil weten"? Dat is geen schande. Het omgekeerde wel, want ik zou mijn omgeving slachtofferen op het altaar van mijn dwaasheid als ik ziek was en beweerde gezond en ok te zijn.
Zeg het me gerust als ik ernaast zit: als je er gelukkiger van wordt (echt gelukkig!) Dan heb ik er geen moeite mee om het ongelijk te torsen.
---
Alle ware leven is ontmoeten (Martin Buber)
