Soms lijkt het net of de ander gelukkig is als je even verdrietig bent of je slecht voelt als zij zelf. Of is dat echt zo? De aandacht verandert. De ander lijkt zich opeens weer wat waard te voelen, iets te betekenen door aandacht te kunnen geven aan iets "begrijpelijks".
Het is niet gezond gelukkig te zijn met het verdriet van een ander. Maar wel logisch als een on-geest in plaats van de eigen persoon zo doet. Een soort anti-geest die precies het tegenovergestelde beoogt van wat de echte geest (de goede) wilde. Het is zelfs een probleem als zo'n situatie als normaal wordt beschouwd. Maar vooral in en in triest als zoiets gebeurt. Allerlei moois dat in opbouw is of komt, verdwijnt, begint niet, omdat de voeten eronder worden weggeslagen. Je vecht heftig voor je eigenwaarde, recht om te bestaan, tot in het extreme, tot de angst het weer s wint die je elke x bedondert op grond van 1 enkele drogredenering: dit ben ik, terwijl je niet een persoon bent. Pas als de drogredenering verdwenen is, klaart de lucht echt op, is de gevangenis verdwenen.
---
Alle ware leven is ontmoeten (Martin Buber)
