Kind

Ik fiets, ik denk, de zon schijnt.
Ik ben de hele dag bezig geweest.
Er loopt een man met een vrouw op de stoep. Hij lacht aardig naar me terwijl ze lopen te praten met elkaar. Een zwarte man. Een wat uitbundige lach, zo eentje met het gevoel van "hier, neem ook maar een stukje, ik heb ruim genoeg". Ik lach ineens ook. Wanneer heb ik voor 't laatst gelachen? Ja vanmorgen nog, omdat Mzl zo'n slimme manier had gevonden om een koekje te krijgen.
Toch is het of ik het lachen aan het verleren ben.
Ik ben niet meer blij. Ik mis mijn jonge zoon.


Probeer er niet aan te denken dat zoiets elk uur gebeurt, overal hier, dat een kind opeens onvrijwillig de andere ouder niet meer ziet in normale verzorging, opvoeding, alleen maar omdat de ene dat niet wil. Waarom? Waarom?
De waarheid svp. De hele echte enige waarheid. Welk kind heeft ooit echt voordeel gehad van de meerderheid
Van die "gevallen", het tegen zijn of haar wil stukscheuren uit een fijn en goed contact? Waar goed en enthousiast gezorgd, gegeten, gespeeld, gepraat, geluisterd en gerust werd?
Zeg nou s heel eerlijk, de volle waarheid, waar geen sluiers voor zitten van hebzucht, machtswellust, egoisme, jaloezie, kwaadheid, angst, onhebbelijkheid, trots (ik doe het beter) enz? Of is het soms onwaar dat de waarheid vrijmaakt?
Welk goedwillend, verstandig mens wil niet dat het normale contact , de normale zorg ouder-kind van beide kanten goed blijft en doet daar ook echt wat voor? In plaats van zo'n zoon-vader-relatie te verpletteren door toe te geven aan onwaarheid?


>>> end msg <<<