Vrijdag.
"Wat kost bospeen?"
"Twee voor een euro!"
"O.k."
...
"wilt u ook druiven?"
(Biedt 1 druif te proeven aan)
Mm, nou o.k..
Denk ik, een pond voor 1,50
Krijg ik me daar een heel krat voor!
Ik twijfel, vraag "niet 4,50?"
Het is echt 1,50
Dat is fun, tof, rijkdom, als je nog maar pas €600 heb moeten dokken voor olie om naar Friesland te varen enz. De tocht heeft me eigenlijk met de passagegelden meer dan €300 gekost. Voor Benjamin was het dat wel waard.
Onderweg vliegt een vogel door m'n hoofd. Mijn blog is voor dit jaar een stervende vogel. Uit genade , wanneerniet meer te redden, draait men zulke vogels de nek om. Deze vogel moest zichzelf de nek omdraaien. Anders zou hij zijn lieve zoon niet meer zien, opvoeden, levensruimte geven.
Zo'n vogel die op zee in de olie terechtkomt, is precies eender. Is hij nog te wassen, redden? Bewondering voor vogelliefhebbers die mer zoiets bezig zijn.
Een blogvogel is toch weer anders.
Elke blogvogel heeft z' eigen kleur. De mijne was aangeschoten. Door verlating.
Dat was goed te zien in januari. Allemaal kapotte veren, sommige ten hemel schreiend, andere nog kleurig, warm.
Mensen accepteren niet altijd het zien van leed. Vooral niet als ze er hun eigen leed in terugvinden. Blogvogels zijn spiegels van zielen. Gezond, ziek.
Sommige zijn gemaskerd, andere zo bloot als een kale kip.
Men moet van andermens blog afblijven.
Accepteren dat gemaakte kwetsuren in een blog zichtbaar worden. De blog van iemand geweld aandoen, is de eigen aard ontkennen. Zichzelf niet willen zien.
Ik moet de rest van mijn blog, behalve overmijn dochter wissen want nu is ze verminkt. Mijn blog vertelt niet meer het verhaal van wie ik in 2006 was.
Ik ben uitgestuft om mijn zoon te kunnen blijven zorgen, de helft van de tijd.
Maar ik ben niet dood.
Ik leef. G'ddank.
>>> einde van dit bericht <<<
