Niet Moeilijk om Makke te doen?
(Hoofdpijn)
Ik ben trots op m'n ZOON, Joeri, m'n oudste. En ook m'n jongste. M'n Dochter? Mistig, smile hier en daar en verder hoor ik nooit iets van haar. PAS. Nee, niet 'pas nog' , P.A.S. Google 't maar op. G'd weet waarom. Ik wil graag de schuld op me nemen zo gauw ik weet wat ik fout gedaan heb dat ze PAS heeft aangesmeerd gekregen.
Genoeg. Stop. De drempel van het Dwaze Vader zijn naderde weer. Dan kunnen ze niet veel met me. En het stadium van angst is passé. Was het te zwaar, dan was het wonderlijk te ervaren hoe echt en waar de persoon van de Jood Jezus hielp: "komt allen die vermoeid zijt en ik zal u rust geven. Mijn last is licht en mijn juk is zacht."
De mens-"oplossingen" voor zoiets zijn verdwazen, doodgaan met-alles-wat-daartussen-zit tot moment van weerzien, herstel, echt leven. Naar dat moment leef ik heen.
ZOON, doof en ingenieur, ingevoerd in de geheimen van het doofzijn en meer verstaan dan veel horenden ooit zullen, meer taalbezit hebben dan een horende.
't Is dat ie niet naast z'n schoenen loopt.
Anders had ik toch een argument voor kritiek, de ziekte van het ouderschap.
Bewonder uw kind. Luister naar x'm. Dat deed de immens geliefde Jood Jezus ook terwijl men de kinderen van Jezus wilde weghouden ('volwassenen zijn hier in gesprek ahum kind hoepel op!')
Want naar hen luisteren is de hemel dichterbij weten. Zij hebben de kennis van de oordeelloze liefde, de blindelingse keuze in vertrouwen die mensen zo diep raakt. Mensen wier vertrouwen een deuk heeft gekregen, veren weer op in contact met een kind hoe eenvoudig ook. JUIST eenvoudig ook.
Het is makke te exen, als je boven G'd waarde hecht aan sexen. Het is moeilijk om te eten als je last hebt van geweten.
Het is makke een brede weg te gaan, tot je merkt, het is 1 richting afgrond gaan
Het is moeilijk om een smal pad te rijden, tot je merkt, het is maar tijdelijk lijden.
