Van het jaar 1982.
Haar verjaardag.
Toen werd ze geboren. Ik hielp.
Ik hoorde haar schreeuw, ietwat fragiel, maar duidelijk. Ze zag er verfrommeld (zoals vaak met geboren baby's) maar mooi uit. Voor Greet was het ook ergens een zekere troost na het verlies van de 2-ling. Ik was trots op haar.
6 jaar oud was ze toen we van de 1 op andere dag scheidden. Ik stond er ineens alleen voor met zorg voor 2 kinderen.
Wonderwel ging dat goed, mijn werk was heel vriendelijk (Gem R'dam) en hielp mij op hun manier de last te dragen.
Joeri was toen 9.
Ik geloofde toen nog dat de RKB een bonafide, betrouwbare instantie was.
Maar toen ik signalen moest geven van iets dat ik later leerde herkennen als P.A.S. en een reactie uitbleef, moest ik lijdelijk toezien (of had ik met een heftige wanhoopsdaad nog wat kunnen veranderen?) hoe Merel kunstmatig van mij vervreemd werd. Er gaat een grote steek door je hart als je je kind voor het 1st op station ziet overkomen (bezoekregeling) met "dooie" ogen.
Ik vroeg me af, toen in Amersfoort, wat hadden ze met haar gedaan?
Ik las bij het ABJ Leiden dat zij gezegd had "dat mijn vader mij in bed heel stevig vasthield". Ik kon m'n ogen niet geloven.
Het drong 1st niet eens tot me door wat er a.d. hand was. Later hoorde ik over valse incestbeschuldigingen. Ik denk dat alleen al de suggestie en het manipuleren van het kind het ergst zijn, van het kind de loyaliteit, de genegenheid verpest worden. Prof Hoefnagels heeft zonder meer gelijk met de bewering dat zulk loyaliteitsbederf bij een kind teweegbrengen, de "ongeschreven misdaad van deze eeuw" is.
Nu zag ik Merel al heel lang niet meer. 1 x vluchtig bij het Noord-Hollands Kanaal. Was dat 3 jaar geleden? Ik tel het niet meer. Het doet alleen maar pijn.
Een dochter en vader die niet normaal met elkaar communiceren door toedoen van derden (onverlet mijn eigen tekortkomingen!) , dat is ziek.
De RKB deed NIETS.
Hoe moet men achting opbrengen voor een instituut dat niets tegen dergelijke misdaden onderneemt? Althans, geef mij eens een verhaal waar dat wel gebeurde? Ik heb gezocht naar positieve berichten over de RKB. In Google en heel serieus. Er moet toch wat zijn?
Ik heb nog niets, misschien heb ik niet goed genoeg gezocht of toch te kort.?
En vandaag zou ik sorry. Soms is he t moeilijk om de woorden te vinden, haar zo graag verjaardag willen vieren, blij kunnen zijn haar te zien, te horen, aanraken, weten dat ze mijn dochter is. Ik had niets tegen haar surrogaatpa, Paul, een echt aardige man, die nog gewoon contact kan maken,itt tot z'n vrouw die nog steeds 'schielijk' doet als ze me toevallig ziet.
Ik zou haar geweten niet willen hebben.
Voor geen goud. Al is ze nog zo 'lief'.
Ze weet nl donders goed dat ze fout geweest is met Merel en mij. Ook al heb ik het haar vergeven. Wat moet je anders? Het was toch gewoon stom?
Ik hoop dat iemand die dit leest, terwijl ik niet eens weet of Merel mijn eenvoudige felicitatie per email zag, haar wil zeggen dat ik van haar houd, ook al maakt ze geen contact.
En ik weet niet eens waar ze woont. Haar broer? Hij 'beschermt' haar privacy (het is niet moeilijk om mannelijke gevoelens op dat punt op te roepen), vermijdt angstvallig ertussen te zitten. Begrijpt hij het? Ik betwijfel het soms. Hij heeft de zeer gesloten (intern open ) natuur van zijn moeder denk ik overgenomen. Dat mag. Maar gezond? Ik denk dat hij er meer nadeel van heeft dan voordeel.
Delen van levens is niet iedereen duidelijk:
Hoeveel leed mensen elkaar berokkenen met niet-delen. Men hoort niet alleen brood met elkaar te delen. Elkaars levens belevingen delen met elkaar leuk en niet-leuk is wat het leven inhoud geeft. Anderen ervan onthouden is fout. Helemaal. Gebaseerd op vooroordelen, angsten. Niemand heeft er wat aan en jezelf nog het minst.
Hoe vier ik nu de verjaardag van mijn eigenste dochter zonder haar te zien of horen?
---
"Your friend is the [wo]man who knows all about you, and still loves you" (Elbert Hubbard)
