De trein uit Zwolle stopt en jij stapt uit met je moeder. Ik sta in de deur en roep je 1x "Benjamin!" Je kijkt even blij verrast om en zwaait. We hadden al afscheid genomen binnen.
Dat was een goede dag.
Je genoot enorm in Dolfinarium, waar we met z'n 5-en waren. We aten zelfs nog gezamenlijk na afloop wat kibbeling zonder gekibbel. Het "contact-blokkeren" door de gezaghebbende was nog steeds actief. Enig normaal gesprek was daarom niet mogelijk.
Mijn tijdsbesef is nog steeds zoals
Vlak nadat ik in 1994 (of was het 1992?) Merel definitief niet meer op de normale manier zag, als vader en dochter: verschoven.
Ik begon dit bericht te schrijven met "10 JULI".
Dat komt door de klap. Je kunt je niet voorstellen wat het verlies is van je eigen kind, uit het normale dynamische leven (LEVEN) tenzij je hetzelf of van heel nabij meemaakt(e).
Na 17 juni 2006 (zo'n 13 jaar later) kwam onverwacht maar zeer gehoopt, mijn dochter weer terug.
Daarmee begon mijn tijdsbeleving weer geleidelijk te herstellen.
Terwijl het met mijn dochter en mij rustig en gerust steeds beter gaat,
Met haperingen maar veel moed en goeds, is het dit jaar (eigenlijk al eerder) weer mis gegaan , nu met Benjamin en mij als zoon en vader.
18 juli was Benjamin gelukkig 1 dag met me.
Gister, 7 aug, 20 dagen later dus, gingen we naar het Dolfinarium, wat dank zij m'n reisvriendin geregeld kon worden. Dat was een goede dag en hij was heel gelukkig en genoot enorm. Zijn moeder was er ook evenals m'n reisvriendin en haar dochter.
Waarom vertel ik dit allemaal?
Omdat ik wil dat de mensen stoppen met het verafgoden van dat standbeeld met de weegschaal en blinddoek voor. Dat beeld is een leugen die de feiten verdoezelt: dat de wet al jarenlang misbruikt wordt TEN KOSTE van tal van KINDERLEVENS: de levens die de kinderen met hun ouder leven die door die wet "WEGGESTUFT" worden. Waarom? Omdat het geld oplevert aan een aantal beroepsgroepen. Dat op langere termijn de extreme kosten van die kinderen-met-problemen-later, op de gemeenschap drukken, inclusief een kostbaar productiviteitsverlies, wordt voor de gunsten van het korte-termijn-inkomen van die beroepsgroepen maar gewoon linksgelaten (stilzwijgend).
Het is het beginsel in "verzwakte" vorm: de een zijn dood is de ander zijn brood. En niet-helemaal-dood levert ook nog wat op. Het kwalijke is dat dat beginsel gecultiveerd wordt. de hebzuchtaanhangers "verheffen" het tot een "deugd". De weergave daarvan is dat conservatieve standbeeld met de weegschaal en de blinddoek dat maar al te graag door wat feministisch georienteerde rechters in "ere" wordt gehouden. Rechters die momenteel politieke invloed via de 1e Kamer pogen te doen conserveren (in de negatieve zin, roestig, niet opbouwend, wat iets anders is dan stevig, ondersteunend voor het welzijn en geluk van de mens, dat wat zij behoren te doen en wat ook het vertrouwen in de rechtsmacht weer wat zou herstellen).
DAAROM LIEVE MENSEN, STEM OP DE SITE "U MAG HET ZEGGEN" VAN SIRE DAT 40 JAAR BESTAAT VOOR:
GELIJKWAARDIG OUDERSCHAP. of waar P.A.S. in de aandacht staat (oudersverstotingssyndroom)
Want het is juist DAT -schap dat momenteel in Belgie met de Bilocatieregeling sinds 2006 en sinds kort in Frankrijk bevorderd wordt TEN GUNSTE van het gezonde co-ouderschap waarbij de ouders het wel zullen laten, de een over de ander heen te lopen (omdat het oudergezag niet meer aan 1 kant ligt) en gedwongen zijn hun eigen verantwoordelijkheid ECHT te nemen.
Dus svp: REDT kinderen door VOOR die actie te stemmen! (EN de ouder die anders het onderspit zou delven door die scheve wet). DAT IS GOED VOOR DE KINDEREN EN DE ECONOMIE/WELZIJN ALS GEHEEL.
>>> end msg <<<
