M'n bloglay-out had ik recent vernieuwd. Deze beviel me zeer goed. De vorige was nogal onhandig/lineair. Deze is wat drie-dimensionaler. Maar wat me opviel was de blog van m'n lieve zoon zijn moeder. Die heeft precies dezelfde layout. Wie was er nu het eerst? Maar wat maakt het ook uit.
Intussen vraag ik me af, hoe mijn kleine lieve jongen het gedwongen niet bij mij in zorg en normaal leven/contact zijn, verdraagt en waarom iemand zich laat motiveren om op deze wijze toe te geven aan wat prof Hoefnagels benoemt,
"Het kind dat zijn ouder niet ziet, dat is de ongeschreven misdaad van deze eeuw" (gezegd vóór 2000) .
Waarom "ongeschreven"? Omdat de wet er niet in voorzag. Verandert er iets als de wet er wel in voorziet? Ik denk het wel.
Verantwoordelijkheden moeten de ouders dan zelf doen i.p.v. bevoogd te worden door figuren die bevoogding als inkomensfunctie hebben (geen garantie voor "belang van het kind").
Hoe rustig is het eigenlijk geworden door de wet die gezag naar 1 kant dreef?
Helemaal niet. Het middel is erger dan de kwaal. Het komt "toevallig" de figuren die een "ongelukje" achterlaten, prima uit dat gezag en kostenkwestie (alimentatie) naar de moeder worden gezet. Maar waarom moeten op gelijkwaardigheid gerichte mensen daarvan dan de dupe worden met als kern het kind?
Deel de RkB maar in twee-en. 1 sector voor die ongelukjes en 1 voor de goedwillenden (incl de "ikdoehetbeterdanxij" figuren). Waarbij de 1e sector niet gebonden is aan waarheidsvinding want die ongelukjes behoeven geen daglicht en de 2e sector doet WEL aan waarheidsvinding: daar wordt integriteit van de ouders gemeten.
Alles kan en een gezond kind is alleen maar winst voor iedereen.
Wanneer wordt een kind ziek?
Als de ouder verzwijgt, liegt, onderdrukt, overdrijft, macht misbruikt, niet luistert, belastert, frustreert, onmatig doet, onverschillig, angst kweekt, ga zo maar door.
Wanneer gezond?
Als de ouder eerlijk spreekt, respect toont voor de andere ouder, vrijheid tot gezonde openheid geeft, humor gebruikt en zelfbeheersing tot een plezierig iets maakt, (zonder de ruimte voor je uitleven te verknippen), .de macht der liefde ziet zoals die zo mooi beschreven is in Korinthen, bereid is om het kind te horen zodat het zich beluisterd weet en zelf ruimte vindt voor oplossingen die het kind opbouwen, betrokken is, vooral bij frustraties (1 van de zwaarste moeiten van het kind), gemoedsrust geeft, zodat het kind de eigen angsten onbevreesd durft aan te gaan.
Als je papa bent doe je zulke dingen spelenderwijs. Dat kan omdat je een uitgangstpunt en een doel hebt. De entourage doet er niet echt toe.
Als het gemoed ok is, onverlamd door kunstmatige dwang, gaan al die entouragedingen min of meer als vanzelf.
Maar als je geen papa kunt zijn bij leven en welzijn omdat het kind bij je weggehouden wordt, wat gebeurt er dan? Dat is zo erg dat ik nu even moet stoppen. Het zou goed zijn als moeders 3 maanden zonder hun kind gedwongen werden, want dan zagen ze pas wat ze met hun dwang voor dwaasheid begingen.
En misschien is zelfs 3 maanden nog niet genoeg, als de kop te hard is.
Het enige wat je echt nodig hebt voor vrede, is het vermogen om verdraagzaamheid uit te voeren: gooi de onwil en onhebbelijkheid resoluut in de kachel. Dan wordt het leven pas echt mooi.
Ik zou niet verantwoordelijk willen zijn voor het verdriet van een moeder door haar kind weg te houden wanneer het naar mama wil (en moet omdat het nodig heeft), alleen maar omdat ik toevallig het gezag had. Dan zou ik een misdadiger zijn.
Waarom doen 1-oudergezinnen met vader het ongeveer net zo goed als complete gezinnen? En waarom hebben 1-oudergezinnen met een moeder zo'n 30 % probleemkids later? Omdat vaders de omgangsregeling en de ruimte i.h.a. makker , zekerder , soepeler uitvoeren.
Waarom zijn moeders dan nogal vaak probleem met omgang (met als gevolg dat de kinderen DAT later ook doen)? Dat moet je hen maar vragen. Misschien gaat er dan een lampje branden.
Dure grap is het wel en riskant: wat heeft een land nu aan 30 % extra probleemkids? En wie zal dat betalen? De Chinezen? Die kijken wel uit!
Wees verstandig en maak je keuzes ALTIJD uit liefde: dat merkt een ander.
Of uit haat als je nog minder ruimte wil.
(Ik schreef dat ik extremistische feministes haat, ik gun hen niet de ruimte om opgebouwde zaken te vernielen itt tot mensen die gelijkwaardigheid ECHT voelbaar uitvoeren, dus niet alleen tussen sexegenoten)
