Als je iemand communicatie onthoudt, of eronder bedelft, gaat er iets dood, net als een plant die geen water krijgt, of teveel. Of half, te weinig, verkeerd: het loopt niet lekker, ziek, slap, bleek, enz.
De huid is ons GROOTSTE orgaan, wist je dat?
EN het nogal eens meest verwaarloosde! Terwijl diezelfde huid voor communicatie van levensbelang is.
Mensen die te weinig aanraking krijgen, vooral na de geboorte, lopen meestal kans
Op allerlei aandoeningen waaronder sommige vormen van astma bronchiale, hooikoorts (zie "De Tastzin" , van Alexander Montagu). Ik zeg "vooral".
Ieder levend wezen heeft behoefte aan communicatie. Dat is iets anders dan alleen maar praten/luisteren, media.
Ik zou het makke be-amen als iemand zei, "communicatie is het meest wezenlijke van leven manifesteren". Het gebeurt en je leeft, het gebeurt niet en je leeft niet.
Een kind dat te weinig de borst krijgt, gaat brullen: protest tegen niet-communicatie.
En als dat niet werkt, wordt het stil, ziek en in het ergste...je weet nooit hoe.
Een kind is zelf ook "communicatie".
Het is het verhaal dat de hemel mij vertelt:
"Ik hou van jullie, jullie zijn Mijn Schepping, Leef!" Een kind is communicatie van G'ds liefde aan mensen.
"En die schurken dan!?"
Zelfs schurken zijn eens baby, hemelgeschenk geweest, zelfs ondanks het "vuil" dat hun ouders gemaakt hebben.
De mooiste kinderen (met of zonder handicap) zijn zo mooi omdat de ontvangers ervan ernaar LUISTERDEN (door te antwoorden op de behoefte).
Niet op deze of gene religieuze manier.
Hoewel dat vaak wel een eind op weg is,
Maar totaal. Zonder iets ertussen.
Behalve communicatie dus!
De kortste lijn is SAMENZIJN.
Dat nu , is tegen mijn wil bij mij losgescheurd, al zo "goed" als vermoord. Waarom?
Dagelijks voel ik de pijn dat mijn zoon niet even kan kijken, dragen, aanraken, praten spelen doen en laten vragen antwoorden, bellen, horen, ZIEN, LEVEN zoals HIJ wil.
ZIJN pijn is MIJN pijn. Niemand heeft hem gevraagd,
"vind je het goed dat we jou bij je papa die goed voor je zorgt en op tijd je natje
en droogje regelt, meelacht en meehuilt, weghalen?" Hij die zo gelukkig was.
En als ze het gaan vragen, is het TE LAAT.
Waarom? Omdat er tussendoor "geknoeid" wordt. Dat proces is bekend.
Het is "noodzakelijk" omdat de "gezaghebbende" de "koers" bepaalt.
Het is al voldoende om te negeren, zwijgen
Als het kind vraagt, "ik wil naar papa!" "Waar is papa?" "Waarom zie ik papa niet?" Het is "tut" die het kind vraagt en geweigerd wordt. Tenslotte vraagt het kind niet meer. Het wordt stil. Net als het kapoentje. Hetzelfde kapoentje dat in ons land zo vaak door de sluipwesp "feminisme" gestoken wordt.
En wat doet papa? Net als in Amerika:
50 jaar geleden of daaromtrent (prof. Gardner) was 97 % van de papa's die voor het kind zorgden, loyaal naar de mama. Nu nog maar 50 %. Omdat DAARVOOR de meeste mama's die toen voor het kind zorgden, NIET loyaal waren naar de papa. 'Het kind" nam dat VOORBEELD over. EN dus werd het niet-loyaal naar de ander. En zo straft het kwaad zichzelf: slecht voorbeeld doet slecht volgen. Maar ook het goed beloont zo: goed voorbeeld ...enz.
Daarom BLIJF ik loyaal. MAAR IK ZWIJG NIET MEER.
Hij is puur uit machtswillekeur uit zijn/mijjn leven gescheurd. Alleen G'd kan zoiets nog rechtkrijgen, dus wie op G'd vertrouwen helpen Hem. En hem, Benjamin .
Daarom vertrouw ik op G'd en ben ik gerust.
