Weten

Hoe is het voor een moeder
als de vader helemaal niets zegt,
waar hun zoon of dochter is
of hoe het daar mee is, contact onmogelijk maakt.
Terwijl de zoon contact zoekt met de moeder en het niet krijgt.
Maar voor een vader is het afschuwelijk.
Ik heb het niet over die onverschillige oenen die onverantwoord bezig zijn. Die komen zichzelf nog wel tegen.
Evenals ouders die communicaties willens en wetens dichtgooien, puur uit één of ander sadistische machtsbehoefte.
Uit balorigheid, dwaasheid. Domheid.


Als ouders na scheiding nog kunnen praten met elkaar is er niks mis. Zelfs niet als er lawaai in zit.

Maar als een ouder de macht belangrijker vindt dan de kernzaken des levens
(macht is ook: de ander "diskwalificeren", voor gek verslijten, bestempelen als stalker , enz), vind ik dat een slecht voorbeeld voor een kind. Een maatschappij waar deze vormen van disrespect bevorderd worden, tot uiting komend in onverdraagzaamheid, verbrokkelt, valt uit elkaar.
Welwillendheid verlangt MINIMAAL enig contact om iets op te leveren, op te bouwen. Waar?
Indien waar is het dan logisch om welwillendheid te belonen? (Echt, niet de fake welwillendheid!)

Moet men onwelwillendheid strafbaar stellen of afgaan op de wetenschap dat het kwaad zichzelf straft?

Is mw Quick-Schuijt een welwillende of onwelwillende rechter?


---