Hij vroeg om een oranje potlood. Ik pakte een mooie doos. Kon hij het uitkiezen.
Hij had nu anders dan voorheen wel plezier in iets doen met kleuren. Ik pakte nog een set gelpennen en hij vond het heel leuk om op zwarte velletjes daar iets mee te doen.
Toen moest ik helpen met woorden. een 'v' heette "dat is een vuu". Ik moest een hartje voordoen. Hij probeerde het na. Na 10 hartjes gaf hij er ietwat de brui aan en pakte een "gaaf"hartje om er wat mee te doen.
Tja het was leuk dat hij zoiets aardigs voor zijn mama maakte.
Het geeft iets aan over hechting. Dat is geruststellend, bemoedigend.
Voor hoe lang?
Want al een tijdje is er weer een liefje.
Dus ik weet het niet. Weet niemand.
Sommige mensen stralen die enorme kracht uit die bij trouw hoort.
Die van "al val ik er bij neer, in blijf jouw vrouw jij blijft mijn heer".
Waardoor een samen-genoegen van een heleboel dingen 3-dubbel tof is.
Niet bij "zodra ik wat leukers zie, ga jij maar alleen naar de Schie."
